ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

99. Η Πολιτεία  Αγνοεί τα Θύματα των Γερμανών και των Ανταρτών.

 Η Ελλάδα είναι πια ελεύθερη, μα οι Χελιώτες μένουν περιφρονημένοι και παραγκωνισμένοι από την Πολιτεία. Μετά την απελευθέρωση, στην αρχή δόθηκε κάποιο μικρό επίδομα στα θύματα της συμφοράς της κατοχής, νου δεν κράτησε για πολύ χρονικό διάστημα. Προσπάθειες πολλές καταβλήθηκαν για να χορηγηθεί κάποια σύνταξη στο θύματα, που όμως όλες προσέκρουσαν στην άρνηση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους.

Αργότερα η Γερμανική Κυβέρνηση έδωσε κάποια αποζημίωση στην Ελληνική Κυβέρνηση, για να ενισχυθούν οικονομικά τα θύματα της. Το Ελληνικό κράτος σύμφωνα με το ύψος της αποζημίωσης που πήρε, αποτίμησε τη ζωή κάθε Έλληνα που εκτελέσθηκε από τα Γερμανικά στρατεύματα κατοχής σε 80.000 δραχμές της εποχής εκείνης.

Από το ποσό αυτό χορηγήθηκε στους επιζώντες και κληρονόμους των θυμάτων, σαν προκαταβολή το 1/3 του ποσού αυτού, δηλαδή 27.000 με την υπόσχεση ότι το υπόλοιπο ποσό των 53.000 θα δινόταν, αργότερα, αλλά αυτό δεν δόθηκε ποτέ. Φθάσαμε έτσι το 1976 και τότε η πολιτεία θυμήθηκε πως κάποιο χρέος είχε προς τα θύματα της κατοχής και έστειλε έγγραφο προς τους επιζώντες κληρονόμους των θυμάτων να πάνε να εισπράξουν από 467 δραχμές ακόμα για κάθε θύμα των Γερμανών.

Ο κόσμος τότε αγανάκτησε και όλες οι εφημερίδες των Αθηνών, σχολίασαν πολύ άσχημα το γεγονός. Τα γράμματα έφθαναν το ένα μετά το άλλο στα γραφεία των εφημερίδων, που για αρκετές ημέρες σχολίαζαν την απόφαση αυτή της Κυβέρνησης, για την αποστολή της γελοίας αυτής αποζημίωσης. Αξίζει εδώ να αναφερθεί κάποιο δημοσίευμα στην απογευματινή εφημερίδα των Αθηνών "ΒΡΑΔΥΝΗ" το οποίον αναφέρεται στο θέμα αυτό, των αποζημιώσεων των θυμάτων του χωριού Αραχναίο.

Η εφημερίδα λοιπόν «ΒΡΑΔΥΝΗ» δημοσίευσε στις 17-5-1976 τα παρακάτω με επικεφαλίδα "ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ"

«Έγραφα την περασμένη εβδομάδα για την τιμή του αίματος των θυμάτων της ξενικής Κατοχής όπως την όρισε η επιτροπή των πολεμικών αποζημιώσεων. Πεντακόσιες δραχμές το κεφάλι. Κρέμασαν τον πατέρα του οι Χιτλερικοί κακούργοι και ύστερα από τριάντα τόσα χρόνια τον κάλεσαν να εισπράξει 467 δραχμές. Έναν άλλον που έρεψε στα στρατόπεδα τον αποτίμησαν ολόκληρο πεντακοσάρικο.»

Μερικοί αναγνώστες έδειξαν απορία η αμφιβολία, άλλοι έφριξαν χαρακτηρίζοντας το γεγονός "Ανήκουστο", "Μακάβριο", "Πρόκληση", "Παραλογισμός".

305

Για εκείνους που αμφιβάλουν θα παραθέσω ένα καινούργιο τεκμήριο. Σας παρουσιάζω έναν άλλον ευεργετημένο, ένα υπέρ προνομιούχο των πολεμικών αποζημιώσεων. Κατοικεί σε χωριό της Ναυπλίας. Το Μάιο του 1944 οι Χιτλερικοί κακούργοι σκότωσαν τρία αδέλφια του, τον γαμπρό του και τη νύφη του.

Δύο μήνες αργότερα σκοτώθηκαν από Έλληνες αυτή τη φορά, ο Πατέρας του και ένας ακόμα αδελφός του. Απόμεινε έτσι με τη μάνα του, έναν αδελφό του, τρεις αδελφές παντρεμένες και μία ακόμα αδελφή άγαμη και ανάπηρη. Κάποτε ξεκουμπίστηκαν από το χώρο μας τα Ναζιστικά παλιόσκυλα, ήρθε η ελευθερία. Και τι έκανε τότε η Πολιτεία; Πως τίμησε την οικογένεια που μαρτύρησε; Πως συμπαραστάθηκε στη μάνα; Έχασε άνδρα, τέσσερα παιδιά, γαμπρό και νύφη. Εφτά κιβούρια μέσα σε δύο μήνες. Τι έκανε το ελεύθερο κράτος; Έδωσε τουλάχιστον μια σύνταξη στη μάνα; Τίποτα, και να ήταν τόσοι άνθρωποι τόσα χρόνια μέσα στη γη.

Φαίνεται όμως πως η καλή δουλειά αργεί να γίνει. Η ευλογημένη τύχη δούλευε, μέσα σε αυτές τις δεκαετίες. Και ξαφνικά αρχές Μαίου 1976, πριν δυο βδομάδες, φέρνει ο ταχυδρόμος στο χωριό μια ειδοποίηση από το πρακτορείο του Ναυπλίου της Τράπεζας της Ελλάδος. Ειδοποίηση για τη μάνα. Ήλθε, λέει η ειδοποίηση, επιταγή της επιτροπής των πολεμικών αποζημιώσεων, να κατέβει στην πόλη για να εισπράξει εφτακόσιες σαράντα  δραχμές.   Μόνο  που   η   μάνα  είχε πεθάνει  πριν  από  πέντε

χρόνια........    μαυροφορεμένη  πάντοτε,   μοιρολογώντας πάντοτε,   μάταια

προσμένοντας.

Η μάνα χάθηκε. Κατεβαίνει στο Ναύπλιο η ανάπηρη θυγατέρα της με την ειδοποίηση και οι αρμόδιοι την ρωτάνε.

Εσύ είσαι η δικαιούχος;

Όχι η μητέρα μου.

Γιατί δεν ήλθε η ίδια ;

Γιατί πέθανε.

Α!!! Καλοί οι άνθρωποι, έψαξαν τα χαρτιά, ξεψάχνισαν εγκυκλίους, ρώτησαν για τα καθέκαστα, ποιος ζει, ποιος πέθανε, κοσκίνισαν και τους Νόμους,

Εν τάξει της είπαν.

Θα μου τα δώσετε;

Όχι, γιατί υπάρχουν και άλλοι κληρονόμοι, είσαστε έξι παιδιά και

εγγόνια πολλά, θα χρειαστούν κάτι δικαιολογητικά. Συνεννοηθείτε

μεταξύ σας, ετοιμάστε τα πιστοποιητικά και ελάτε να πάρετε τα

χρήματα σας.

Τι πιστοποιητικά;

Να σου γράψω σε ένα χαρτί.

1.              Ληξιαρχική πράξη θανάτου της δικαιούχου.

2.      Πιστοποιητικό   της   Κοινότητας   περί   των   κληρονόμων   της
δικαιούχου

3.      Πιστοποιητικό     του     Πρωτοδικείου     Ναυπλίου     ότι     δεν
δημοσιεύθηκε διαθήκη της δικαιούχου,  η αν ναι αντίγραφο της
διαθήκης.

4.      Συμβολαιογραφική πράξη αποδοχής της κληρονομιάς.

                                                                                                                          306

Οι δαπάνες για όλα αυτά τα δικαιολογητικά, ξεπερνούν οπωσδήποτε το χιλιάρικο. Και όταν συγκεντρωθούν όλα τα πιστοποιητικά, όπως επιτάσσει ο Νόμος, οι έξι δικαιούχου θα κληρονομήσουν από εκατόν είκοσι τρεις δραχμές και τριάντα λεπτά. Αλλά για εισπράξουν το ποσό αυτό θα πρέπει να κατέβουν στο Ναύπλιο όλοι με την ταυτότητα τους.

Εξήντα δραχμές το εισιτήριο και 300 δραχμές το χαμένο μεροκάματο,

τριακόσιες εξήντα, συν τα έξοδα των δικαιολογητικών............. Τα έξι αδέλφια

μούντζωσαν με τα είκοσι και καταράστηκαν από τα φυλλοκάρδια τους και είπαν: Κρατήστε τα, χάρισμα σας. Αλήθεια δεν υπάρχει τσίπα σε εκείνους που όρισαν την αποζημίωση των 740 δραχμών.

Σε εμάς δεν υπάρχει εθνικό φιλότιμο; Και εσείς οι γραφειοκράτες; Δεν ένοιωσε κανείς να κοκκινίζουν τα μαγουλά τους από ντροπή: Ανεχόσαστε και διεκπεραιώνεται αυτή την ατίμωση; Εφτακόσιες σαράντα δραχμές για εφτά σκοτωμένους, ύστερα από τριάντα χρόνια. Και να πρέπει να πληρώσουν από πάνω... Είναι ή όχι καταισχύνη και Τυμβωρυχία; "